Yüreğim - Komünist Ozan
YÜREĞİM[1]
Sızlayan yaralarına merhem olmak mücadeleden kopmamaktır.
Sırt sırta, omuz omuza direnmektir bir barikatta. Ya da bir kahpe kurşunuyla vurulmaktır can havliyle girdiğimiz sığınakta.
Vurulmakta vardır bir kahpe kurşunuyla, başını koyduğun amaç uğrunda. Direnmek, karşı koymaktır kapitalizme. Ya da kapitalizm kadar tehlikeli olan kansere. Buna rağmen faşizme geçit vermemektir yaşamak.
Sızlayan yaralarına merhem olmak, mücadeleden kopmamaktır. Meydanları faşizme dar etmektir. Kanser bacağını alsa da beynin ışıktır bize! Bir soluk, bir nefes, yeter bizim için o bedeninde.
Faşizme vuracağımız her darbe hafifletecektir sızlayan yaralarını, unutturacaktır kesilen bacağının yokluğunu, yeniden canlanıp yeşerdiğinde ve eskisi gibi meydanları doldurduğunda TKP.
Ve sen nefesini orada alıp vereceksin. Yoldaşlarının arasında, yoldaşlarınla, yine seksen öncesi, ve sonrasında mücadele dolu günlerini anımsayacaksın.
Kapanacak yaraların, TKP bayrağı dalgalandıkça fabrikalarda.
Seni anlatmak öyle güç ki, yoldaş kelimeler boğazımda düğüm, düğüm oluyor. Nereden başlayacağımı, nasıl anlatacağımı, bir türlü söyleyemiyorum yoldaşlarıma. Bir şeyler eksik kalıyor içimde, ödevini yapmamış öğrenci gibi, suçluluk duyuyorum kendimde.
Gözlerin öyle parlıyor ki! Yüreğimin karanlığını silip atıyor. Güzel günlere,
O gelecek güzel günlere götürüyorsun bizi yoldaş. Bu halinle bile direnmeyi öğretiyorsun, bize yılmamayı öğretiyorsun. Kesilen her bacağının, koparılan her parçayın sonunda yenilmemeyi öğretiyorsun. Dimdik dururken başın, amansız acıların içinde, yaşamayı öğretiyorsun. Lime lime doğranırken vücudun, sosyalizm için yaşamalıyız diyorsun. Son bir nefeste kalsa bedenimizde, sosyalizm için, teslimiyeti değil savaşmayı öğretiyorsun. Ha bir elektrikli sehpada sorgulanırken, ha bir neşterin darbeleriyle doğranırken. Hiçbir farkı yoktur bunların.
Sen, bize yoldaş! Acı çekerken bile mücadele etmeyi öğretiyorsun. Sosyalizm uğruna ölmeyi öğretiyorsun. Kanser denen illetin her gün biraz daha yaklaştığında seni almaya direniyorsun. Bir barikatın arkasında faşizme karşı direnir gibi. Bu kanser denen illet seni bizden uzaklaştırmaya, mücadeleden kopartmaya çalıştığında bile, o mücadeleci kişiliğinle, ölüme meydan okuyorsun. Eğilmeyen, dik duran başın ile sosyalizm için yaşamayı, yaşarken de mücadele etmeyi öğretiyorsun. Her koşulda ve her şekilde mücadele etmeyi öğretiyorsun
Ve gün geldi yoldaş faşizmin almaya güç yetiremediği canını kanser denen illet aldı. Hem de apansız. Yaraların sızlamadı bir daha gözlerin gözümüze bakmadı. Yani yüreğimizin bir yarısını alıp gittin uzaklara, dönüşü olmayan yollara.
Sevdamla, kavgamla baş başa bırakıp küstürdün buraları sensizliğinle
Sokak lambaları bile yanmaz oldu. Karanlığa büründü sokaklar sen yoksun diye.
Anlatamadım bir türlü yokluğunu yoldaşlarıma. Bırakıp gittiğini diyemedim çocukluğunda gezdiğin dağlara. Söyleyemedim sensiz kaldığımızı bu kavganın içinde, ayağımızı kırıp oturamadık sen gittin diye yaşamın bir kavga olduğunu öğrettiğinden bize.
Ama seni özlemedik de değil, özledik, yalnız kurda kuşa hiç belli etmedik bu özlemi kavgaya, mücadeleye sıkıca sarıldığımızdan. Dağların kuytuluklarında sığınak aradığımızdan kendime
Zaman yaratamadık özlemini yazmaya.
İnan ki hep yanımız da hissettik, her mücadele alanında. Fabrikalarda tezgâhta, sokaklarda polisler ile oynadığımız kovalamacalarda.
Geçerken karanlık sokaklardan yine omuz veriyordun sanki mücadelemize, ya da yine öğütlüyordun bizi, kamçılıyordun gidişinle, hıncımızı artırıyordun. Âmâ yüreğimizin yarısı sendeydi, düşünmesek, özlemesek de.
Yüreğimizin yarısını alıp gittin, iki parça ettin bizi, diğer yarısını mavzer ettik sürüp giden sınıf kavgasına, hasretini kurşun ettik kapitalizmin bağrına. Kopamadık bu sevdadan, yüreğimizi koyduk yarasına tuz basarak.
23.11.2001 – Cuma- Saat: 23.18
Yorumlar - Yorum Yaz